Hoe klein de wereld is… een proces met grote gevoeligheid

Een boek schrijven dat een te vroeg overleden schrijver is begonnen: hoe doe je dat?

 

De tot standkoming van deze roman was voor Walters weduwe evenzeer belangrijk als pijnlijk. Tot zijn dood werkte Walter aan dit manuscript, en mogelijk had zijn schrijverschap een rol gespeeld in zijn overlijden. Nicole en ik hielden contact en geregeld gaf ik een korte update van het schrijfproces waar ik inmiddels diep in zat. Ik nam haar mee in enkele fundamentele andere keuzes die ik maakte en zij gaf me de ruimte. Ik checkte en dubbelcheckte oorlogsfeiten. Vooral het boek For Free India was een enorme bron voor me.

Een roman schrijven is altijd een spannend proces, maar dit boek droeg een extra lading die ik voortdurend voelde, omdat ik een stukje van de nalatenschap van Walter tilde. De vreugde dat het verhaal zich aan me ontvouwde en het groeiende vertrouwen dat ik het tot een goed einde kon brengen, vormden de positieve pool van die lading. De laatste hoofdstukken duwden zich naar buiten, ik kon ze bijna niet bijhouden en schreef als een dolle.

Pas na het zetten van de laatste punt, durfde ik Walters synopsis, waarvoor hij een beurs kreeg van het Letterenfonds, weer te lezen. Tot mijn blijdschap was de kern van wat hij voor ogen had onverkort overeind gebleven in Hoe klein de wereld is. Ik wist dat er nog redactieslagen zouden volgen, maar de teerling was geworpen.