Hoe klein de wereld is… het schrijfproces

Een boek schrijven dat een te vroeg overleden schrijver is begonnen: hoe doe je dat?

 

Met Walters materiaal als vertrekpunt, moest ik zelf gaan scheppen. Ik kroop diep in Luna’s huid, maakte me de pijn van haar eenzaamheid eigen en ‘ontdekte’ dat zij net als Chandar een verkeerde keuze maakt met verstrekkende gevolgen. Ik leefde met haar mee in haar hunkering naar de liefde van haar vader en voelde haar verwarring als die een verhouding met haar enige vriendin begint. Ik nam Chandar bij de hand in zijn schaamte op de momenten dat hij geconfronteerd wordt met zijn hovaardige aannames en ging met hem het leger in. Het boek begon zichzelf te schrijven.
In de regel laat ik mijn manuscripten pas lezen als ze af zijn. In dit geval week ik daarvan af. Ik was me bewust van de gevoeligheid van het manuscript en zocht bevestiging. Nicole, Walters weduwe gaf aan het manuscript pas te willen lezen als het in eerste versie af was. Donjah Hartsuijker, Walters vaste klankbord, las een eerste deel en was enthousiast. Ze vond dat ik dicht bij Walters intenties met de roman bleef. Dat sterkte me. Hedda Sanders, ook Walters uitgever, las een eerste deel. Zij gaf me het laatste duwtje dat ik nodig had om los te mogen gaan.