Na drie jaar bestuurslidmaatschap voor het Genootschap van Misdaadauteurs ben ik zaterdag afgezwaaid. Met pijn in het hart, maar de kogel moest door de kerk, ik ben immers geen thrillerauteur meer. Het jaarlijkse mysterydiner zal ik missen, misdaadschrijvers zijn de minst opgesmukten in boekenland. De uitjes naar spannende locaties zoals het Nederlands Forensisch instituut, de Arnhemse Koepelgevangenis en de politieschool, gaan voortaan mijn neus voorbij. Wat had ik graag nog een bezoekje aan een schietbaan gemaakt. Ik zal me nu bij de Vereniging voor Letterkundigen aanmelden, minder sexy dan het illustere genootschap en de uitjes zullen weinig enerverend zijn. Gelukkig blijft een ding gelijk: de drank zal vloeien, want schrijvers zijn schrijvers…

Nooit meer regen is uit mijn handen in die van de pers gerold. De eerste reacties druppelen binnen. Al heb ik me lang geleden voorgenomen me hier niet te zeer door te laten beïnvloeden – om precies te zijn nadat ik voor hetzelfde boek in de serieuze pers van de ene krant 4 sterren kreeg en van een ander 1 – , toch is het heerlijk dat die geluiden positief zijn. Een buffertje voor de spannende tijd die voor me ligt. Een parapluutje voor als het onverhoopt toch mocht gaan regenen.

‘Hoe doe jij dat toch? Een drukke baan, een gezin én boeken schrijven?’ Een eindeloos aantal malen heb ik die vraag moeten beantwoorden.

Mijn antwoord was onveranderlijk simpel: gewoon doen. Maar…

Lees meer