Hoe klein de wereld is… in kleine kring laten lezen

Een boek schrijven dat een te vroeg overleden schrijver is begonnen: hoe doe je dat?

Mijn echtgenoot aan het huilen maken is niet mijn streven. Toch stemde het me tevreden toen dat met ‘Hoe klein de wereld is’ lukte. Hij is altijd mijn eerste toetssteen en toen hij de laatste hoofdstukken van het manuscript naderde drentelde ik nerveus door ons huis.

Hij sloeg het dicht, snikte ‘Wat een rotboek’, waarna ik hem mocht troosten. De eerste horde was genomen. Het is een vreemde fase in het schrijfproces, het vrijgeven in kleine kring. Het boek is er weliswaar, en toch is er nog werk aan de winkel. Tot mijn opluchting meldde uitgever Hedda dat ik ‘er bijna was’ en dat ze de roman ‘heel gaaf’ vond. Ook redacteuren Daniëlle Hermans, Rianne Koene en Janine van der Kooij waren erg enthousiast. Natuurlijk waren er talloze punten op de i te zetten, maar het huis stond stevig op zijn pootjes.

Zonder twijfel het spannendste moment was Nicole’s reactie op het manuscript. Haar groene licht betekende veel voor me. Ze had de grootsheid te aanvaarden dat de roman een gemengd DNA droeg en anders van toonzetting en opzet was dan hoe Walter het zou hebben geschreven.